حسین کسی است که خورشید در چشم هایش می خندید و ماه از پیشانی اش می خرامید. گیسوانش سایبان جهان و دست هایش عطوفت آشکار خداوند بود. راز پنهان حقیقت در سینه اش تاب می خورد و معنای جاویدان بودن از نگاهش می تراوید. حسین تجلی جمال خداوندی در زمین و ظهور جلال حضرت حق در زمان است. زیستن، از پس آمدن حسین علیه السلام معنای راستین خویش را بازیافته و مردن، با ابدیت آسمانی پیوند خورده است. حسین سرشت صالح انسان و طینت پاک خلقت است. سرچشمه ای که تمام رودخانه ها از سر انگشت هایش جاری شده و همه دریاها از آبشخور پر شکوه چشم هایش جوشیده است.

ولادت امام حسین علیه السلام

حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام در روز سوم شعبان سال چهارم هجری، در شهر مدینه چشم به جهان گشود. پدرش امیر مؤمنان علی علیه السلام و مادرش سرور زنان جهان، فاطمه زهرا علیهاالسلام است.پس از ولادت، این مولود مبارک را در دستان رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله قرار دادند، آن گاه پیامبر صلی الله علیه و آله در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند و سپس دستور داد تا گوسفندی را به عنوان عقیقه قربانی کنند.امام حسین علیه السلام حدود شش سال و چند ماه از دوران حیات نورانی رسول گرامی خدا صلی الله علیه و آله را درک کرد و در این مدت، همواره مورد توجهات و محبت های بی نظیر آن حضرت قرار گرفت که از آن شمار، بارها و بارها شنیده شد که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمود: «حسین از من است و من از حسین هستم».

مراسم نامگذاری

در روایتی از امام رضا علیه السلام آمده است که در مراسم نامگذاری امام حسین علیه السلام جبرئیل از سوی خدا آمد و پس از عرض تبریک و تهنیت خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله گفت: یا رسول اللّه ! خداوند سلام می رساند و می فرماید: نسبت علی علیه السلام به تو، نسبت هارون علیه السلام به موسی علیه السلام است. از این رو، نام این مولود مبارک را به نام فرزند هارون «شُبَیْر» نامگذاری کن که به زبان عربی «حسین» می باشد.تاریخ نگاران اسلام می نویسند: در زمان قبل از اسلام، نام های حسن، حسین و محسن وجود نداشت و کسی را به این نام نامگذاری نکرده بودند، بلکه این نام ها از اسم های بهشتی بود که جبرئیل آن ها را بر پیامبر خدا صلی الله علیه و آله عرضه داشت. سپس رسول خدا صلی الله علیه و آله دستور داد قوچی را در روز هفتم تولد امام حسین علیه السلام به عنوان «عقیقه» قربانی کنند و در راه خدا احسان نمایند.

مقام ارجمند حسین علیه السلام از زبان پیامبر صلی الله علیه و آله

روزی امام حسین علیه السلام در دوران کودکی در آغوش پیامبر صلی الله علیه و آله بود و پیامبر او را نوازش می کرد و او را می خندانید. در این هنگام یکی از همسران پیامبر صلی الله علیه و آله به آن حضرت عرض کرد: ای رسول خدا! شما چقدر این کودک را دوست دارید و با دیدار او شاد می شوید!رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: چرا با دیدار او شاد نگردم، در حالی که او میوه قلب من و نور چشمم است؟
احترام به برادرامام حسین علیه السلام به برادرش امام مجتبی علیه السلام بسیار احترام می گذاشت و همواره با او، همگام و همراه بود و هیچ گاه میان دو برادر فاصله ای نیفتاد و آن چه یکی انجام می داد، دیگری می پسندید و می پذیرفت.از امام باقر علیه السلام نقل است که امام حسین علیه السلام به قدری برادرش امام مجتبی علیه السلام را گرامی می داشت و بزرگ می شمرد که هیچ وقت در حضور او سخن نمی فرمود. پیوسته وحدت کلمه و اتفاق نظر در میان دو برادر برقرار بود. هنگامی که امام مجتبی علیه السلام با معاویه پیمان صلح بست، امام حسین علیه السلام پیمان برادرش را محترم شمرد و وقتی امام حسن علیه السلام به شهادت رسید و عراقیان نامه های متعددی برای آن حضرت نوشتند تا با رهبری ایشان، معاویه را از خلافت خلع و با آن حضرت بیعت کنند، امام حسین علیه السلام در پاسخ به نامه ها، پیمان صلح برادرش را پیمان خود خواند و به آن ها پاسخ منفی داد.

کنسرسیوم ایرکاس ولادت امام حسین (ع) را به همه شیعیان و مسلمانان جهان تبریک و تهنیت عرض می نماید.