معماری مدرن یا Modern Architecture عبارتی‌ست که برای توصیف سادگی و بی‌آلایشی در سبک و ظاهر ساختمان‌های قرن ۱۹ و ۲۰ میلادی به کار می‌رود. این سبک با نام‌هایی همچون International Style یا Functionalism نیز شناخته می‌شود. این سبک در پاسخ به افراط‌های حوزه طراحی در دوره ویکتوریا و ادواردین ظهور کرد.

مقر اصلی سازمان ملل در نیویرک که طراحی آن حاصل کار تیمی زیر نظر Le Corbusier و Oscar Niemeyer است، مثالی بارز از سبک مدرن معماری.

هدف طرفداران و علاقمندان به سبک معماری نوین، طراحی محیط‌هایی با گرایشات اجتماعی و سیاسی بیشتر در عصر جدید بود. البته شاید بتوان ظهور آن را به تاثیر رشد تکنولوژی و پیشرفت‌های مهندسی نیز مرتبط دانست. مواد و مصالحی همچون شیشه، استیل، آهن و بتن در ساختارهای معماری ساختمان‌هایی که سبک آنها از این طراحی نشات گرفته، بسیار به چشم می‌آیند.
اغلب معماران این سبک، در کارهای خود از زیبایی‌های ماشینی الهام می‌گیرند. آنها سبک ساختمان را بر اساس کاربردها و مصالحی که می‌توانند مورد استفاده قرار دهند، فرم می‌دهند. سادگی عنصری ارجح در این سبک است و معمولا اغلب المان‌های غیرضروری در طرح نهایی -در جهت کاهش پیچیدگی و افزایش سادگی- حذف می‌شوند.

ساختمان IBM و برج ترامپ در شیکاگو که مدرنیست را در دو سطح به نمایش گذاشته‌اند.

برخی از برجسته‌ترین معماران سبک نوین Louis Sullivan و Frank Lloyd Wright در آمریکا، Otto Wagner در وین، Victor Horta در بروکسل، Le Corbusier در فرانسه و Antoni Gaudi در بارسلونا هستند.
معمارانی همچون Ludwig Mies Van der Rohe و Walter Gropius نیز از مشهورترین افراد در جنبش مدرن به حساب می‌آیند که از فارغ‌التحصیلان مدرسه Bauhaus بوده‌اند.

مدرسه Bauhaus، که از مهمترین عوامل گسترش سبک معماری مدرن از آلمان به آمریکا بود.

پس از آغاز جنگ جهانی اول، اغلب پیشتازان این عرصه از مدرسه Bauhaus به دیگر کشورهای اروپایی و بسیاری از آنها نیز به آمریکا فرار کرده و کارها و ایده‌های خود را نیز به این کشورها بردند.
پس از آن، مدرنیسم برای مدت طولانی -نزدیک به ۵۰ سال- در آمریکا محبوب شد و به سبکی غالب برای ساخت ساختمان‌های تجاری، سازمانی و همینطور محیط‌های عمومی تبدیل شد. این سبک در آمریکا نتوانست به خوبی در معماری خانه‌های عموم مردم جا بیفتد.

نمایی از داخل ساختمان Seagram که تسوط Mies Van der Rohe طراحی و در نیویورک ساخته شد.

دو مورد از شناخته‌شده‌ترین ساختمان‌هایی که با الهام از این سبک بنا شده‌اند، ساختمان Home Insurance -طراحی شده توسط William Le Baron Jenney- در شیکاگو و ساختمان Seagram -طراحی شده توسط Ludwig Mies Van der Rohe- در نیویورک هستند.

هتل Imperial در توکیو که توسط Frank Lloyd بازطراحی شد.

طراحی مدرن حتی در معماری شهری نیز نمود پیدا کرده. برای نمونه شهرچندی‌گر در هندوستان و برزیلیا در برزیل بر این اساس طراحی شده‌اند.
ساختمان بانک مرکزی در برزیلیا

مشکل اصلی معماری مدرن، عدم تمرکز بر انعطاف کافی با فرم‌های متنوع کاربردی در بناهای ساخته‌شده بر پایه آن است. در این روش، طرح‌ها و ایده‌ها تمایل چندانی در سازگاری با محیط اطراف و همینطور فاکتورهای انسانی ندارند. این مساله در برخی ساختمان‌هایی که با این سبک طراحی شده‌اند، آنها را خشن و زمخت نمود می‌دهد.
منتقدان این سبک استدلال می‌کنند که زیبایی‌شناسی به اندازه قابلیت‌های دیگر بنا اهمیت دارد و اصرار بر طرح‌های تثیبت شده در این سبک، موجب کاهش خلاقیت می‌شود. این عوامل منجر به تغییر رویه در کار بسیاری از معماران و طراحان شده و آنها -سرخورده از سبک معماری مدرن- در حرکت به سوی طراحی‌های پست‌مدرن هستند.